Hookrock Indoor #13 Festival OC Rooierheide Diepenbeek (27-04-2019) reporter & photo credits: Freddie info club: Hookrock info artists: TNT (B) - Bullfrog Tattoo (B) - Shakedown Tim (B) - Joakim Tinderholt (No) - Letz Zeppelin (UK/B) © Rootsville 2019

Bij Hookrock zitten ze toch al aan de 13de editie van hun "Indoor" festival. Deze indoor is altijd al een buitenbeentje geweest omdat de blues er een beetje wordt gereduceerd om zo grote broer in de zomer geen oneer aan te gaan doen. Op het podium een grote herinnering aan Arlette die ook zoveel voor Hookrock en Move2Blues betekende. Verder wensen we ook veel sterkte toe aan José met haar strijd tegen die akelige ziekte.

Arlette Martens
(01.10.1955-30.08.2018)
always remember, never forgotten

Vorig jaar was er een goede opkomst voor de "tribute bands" op de affiche en dus gokten ze ook dit jaar op drie voortreffelijke bands in dat genre. Daarnaast kan je nog genieten van de blues van onze eigenste Tim Ielegems aka Shakedown Tim in zijn nieuwe bezetting en is er als headliner niemand minder dan de Noorse rhythm 'n blues sensatie Joakim Tinderholt. Voor de tributes zorgen TNT, Bullfrog Tattoo en Letz Zeppelin. Daar de vertrouwde "MC" naar New Orleans was afgezakt kregen we ook een nieuwe hier vanavond en praatte "MC Yasser" meer dan behoorlijk de teksten aan elkaar al dan niet met de nodige humor. Job well done!

Maar hoe was het 10 jaar geleden? Toen vond de "Indoor Editie" plaats op 28 maart in zaal "Terlogt" met enkel maar drie bands op de affiche. Voor de nostalgische zielen onder ons gaan we even terug in de tijd. Toen met reporter Johan VDB en als fotograaf Ronny C.

Geopend werd er met de Wackey Meckey Blues Band. Deze 5 heren uit het Hasseltse had ik nog nergens ten velde aan het werk gezien, maar het mag gezegd: aan sfeer moet gebouwd worden en voor de eerstesteenleggingen daarvan, deden zij dat met verve of laat mij passender zeggen met sterkhoudende bluesmortel. Vele klassiekers passeerden de revue. Red House, Hoochie Coochie en Fleedwood Mac’s Rollin’ Man, zonder risicovolle zijsprongen goed gebracht. Het publiek lustte er meer van. Dit komt goed deze avond. Steven Voorpijl harpte er lekker op los en met Flip Flop Fly, Mojo Working in de finale kon bissen niet meer uitblijven met een stevige Messin’ With The Kid.

Heel andere koek werd ons voorgeschoteld met The Boogie Woogie Jumpers. Dit Waalse trio wordt geleid door de jeugdige, energieke Aricia Evlard aan de keyboards. Als de lente nog niet in het land is, wel bij deze was hij zeker al in Diepenbeek. De rest van België volgt. Alicia nodigde het publiek, afwachtend op wat nu komen zou, uit om een paar metertjes dichter te schuiven, maar dat aarzelde.

Dan maar starten en het werd meteen duidelijk. Na 2 songs schoof het publiek vanzelf tot tegen het podium. Aricia is een brok talent dat we moeten koesteren. Begeleid door contrabas en drums werd de Boogie Woogie TGV op ons losgelaten. Cow Cow Boogie, Aricia’s eigen DD’s shooting in the garbage can, Beer Bottle Boogie, Send my body to Bourbon Street  van Froidebise, … allemaal met klasse op het publiek losgelaten.. Dit is klasse. Het tempo werd ietsje teruggebracht met een swampy versie van de klassieker Hound Dog, maar meteen moest dat tempo dan weer de hoogte in. Toch vond zij dat het al lekker wiebelende publiek gerust nog wat meer uit de bol mocht gaan.

De afsluiter kwam net zoals de wind dezer dagen en weken uit het hoge noorden. Emil & The Ecstatics uit Zweden zijn in onze contreien om hun derde CD Bit By Bit te promoten. Veel songs uit de nieuwe CD dus en bit by bit werd de sfeer hier echt ten top gedreven. Wij werden meegenomen op een wereldreisje en hoe…Zoals ze het zelf omschrijven “original tunes in the midlands of blues & soul music without being to conservative for that matter”.

Alle registers gingen open met All Day Everyday, de slowblues Cryin’ Won’t Help You en het swingende Doer Not a Talker. Bo Didley ritmes in Highway 4. Mij blijft zeker het slide triootje bij dat ingezet werd met een instrumentale Hawai sound in The Hula, gevolgd door de Regreat Song en Cryin’ Through. Zanger-gitarist Emil Arvidson ging bijzonder heftig te keer. Geen wonder dat in hun thuisland het poolijs begint af te smelten. In Diepenbeek kon je best je Cristallekes niet ongemoeid op tafel laten staan want dan werden ze een bedreiging voor Emil’s acrobatische solo tochtjes door de menigte.

A grip to reality...back to 27 april 2019.

De aftrap vandaag wordt gegeven door de uit Verviers afkomstige coverband "TNT". Dit trio bestond uit Marc Minet (vocals, guitar) en een solide ritme sectie met Thierry Warnotte (bass) en batteur Thierry Heselle. Drummer Tihierry is helaas recent komen te overlijden dus kregen we met nieuwkomeling Renaud "The Machine" naast een nieuwe drummer ook een nieuwe naam en zal de band verder door het elven gaan als "Hot Muffin".

In hun nummers vinden we invloeden terug gaande van een Stevie Ray Vaughan naar een Dr. Feelgood. Als Trio brengen ze steevast hulde aan de pioniers van de boogie en schuwen ze zeker ook niet het stevigere werk. De ouwe rotten onder ons zullen zonder meer terug openbloeien wanneer deze "TNT" ook de Gentse formatie "Give Buzze" weer tot leven komen te wekken.

Alhoewel dat deze "TNT" aka "Hot Muffin" bekend staat als een cover-band openen ze toch gezapig met "Hoochie Coochie Man" al bluesje . Nummers als "Travellin' Band" en Jimmy Rogers "Rock This House" worden best wel gesmaakt al kan het fonetisch brengen van de nummers toch wat beter. Ze wagen zichzelf ook aan een geslaagde versie van onze Ghentse "Give Buzze", een nummer waarbij de klankkleur van Marc beter mee gerelateerd kan worden. Na "Wild About Love" krijgen ze ook nog eens alle eer om er met een bisser volledig af te sluiten...BBBBB Bad To The Bone!

De fans van Rory Gallagher die niet tot in "Ballyshannon" kunnen gaan voor het grote "Rory Gallagher International Festival" van 30 mei t.e.m. 2 juni zullen er zeker niet om rouwen wanneer ze hier bij "Hookrock" deze "Bullfrog Tattoo" aan het werk kunnen zien. Dus voor de minder fortunate ones onder ons ligt hun "Hometown" vandaag in Diepenbeek. Iedere blues liefhebber is wel al eens uit zijn dak gegaan op het onsterfelijke "Bullfrog Blues" van de al even onsterfelijke Rory Gallagher. Met deze "Bullfrog Tattoo" brengen ze de levende herinnering aan Gallagher weer tot de realiteit. De band bestaat uit zanger Pierre Bataillie, gitarist Vandermotte Yves, Luc Heyvaerts aan de keyboards, Frank Verdier aan de basgitaar en drummer Marc Bruyninckx.

Opener is Gallagher's "Reu de Day" en daarmee zitten we al terug in 1976. Ik gruw er een beetje van dat wanneer je enkel en alleen maar bekend staat als de Belgische tribute band van Rory Gallagher je nog steeds alle teksten moet komen af te lezen. Wanneer Pierre dan vooroverboog was dit niet voor de intensiteit van het nummer maar om de woordjes samen te rapen. "Bad Penny" kreeg dan weer een calypso nasmaak en kwamen we met "Tattood Lady" dan toch wat Gallagher's ervaring mee. Enkele missers waren van play some Hammond Luc, al was er uren in de omtrek geen Hammond te bespeuren. Ook "I Take What I Want" is geen nummer "van" Rory maar bracht hij dit uit in 1976, daar waar het duo Sam Moore en Dave Porter er al meer dan 10 jaar eerder mee scoorden. "Bullfrog Blues" dan nog en ook hierbij gaan de credits naar William Harris die het reeds in 1928 uitbracht. Die Elvissen toch :-)

Time for the blues met niemand minder dan "Shakedown Tim". We waren met Rootsville getuige op het allerlaatste concert van de oude formatie "The Rhythm Revue" (concert report) bij "Ootello" in Mol-Ezaart maar tevens ook op het eerste in de nieuwe vorm in "De Kleine Notelaar" te Dendermonde (concert report). Naast Shakedown Tim staat al een tijdje Jack 'O' Roonie aan de upright bas, Ilias Scotch (Ilya De Neve) op piano en Koen Van Peteghem aan de drums. Old Socks, New Shoes.

Zelfs had ik ze in deze samenstelling nog niet kunnen ervaren toch kon je al vanaf "note one" vaststellen dat het anders was en ja, ook wel beter. De Jack daar weten we van dat het klasse is en zo ook Ilias die door het bestrelen van de "black & white keys" het "Shakedown Tim" wel erg makkelijk maakt. Geen dooie momenten meer maar een aaneenschakeling van muzikale hoogdtandjes en een eerste reden ook voor het publiek om los te komen. Zeker op "Blues AFter Hours" van PeeWee Crayton" en al zeker op de zwoele "Wild Calypso Night", uit bij "Rhythm Bomb Records" uitgegeven "Hard To Catch" album.

Oude nummers met nieuwe arrangementen die dan ook meteen als nieuwe nummers worden ervaren. Na "Red Hair" vraagt Tim om even in de oude doos te grabbelen en wij maar kijken ;-). Het betrof hier een slowbluesje van "Guitar Slim" en deze "If I Should Loose You" is dan weer een tearjerker waardig en dat zag je want er werd meteen gedanst. Nog wat excellente swing met "Red Hair" en na 'Street Walking Woman" zijn Shakedown's Tim zijn taak er hier op bij "Hookrock". Maar ook zij kregen van "MC Yasser" de tijd om er een bisser aan toe te voegen...He's a Lovin' Man, toch!

Top of the bill vanavond is niemand minder dan Joakim Tinderholt. Hij heeft nog maar pas een nieuwe single uit en superlatieven schieten te kort bij het vernoemen van zijn naam. In 2017 liet hij op "Sjock" de ganse tent meezingen en ook vorig jaar op "Goezot" beleefden ze een outstanding afternoon met deze Noor. Toen nog met aan zijn zijde "The Domestic Bumblebees" maar voor Hoockrok zakte hij af met een voltallige band. Hoogstaande rhythm 'n blues met een vleugje blues, wat soul en heel wat rock 'n roll.

Iedereen voelde het al aan hun water, dit zou wel eens een memorabel concert gaan worden dat dit van "Sjock 2017" moeiteloos zou komen te overstijgen. Joakim heeft 2 albums op zijn conto en geen enkel nummer werd weggelaten en zaten we zo dus onmiddellijk in jukebox mode. Met opener "Down The Line" leek het erop of er een automatische knop in gang gezet werd en iedereen vergezeld van zijn of haar "Blue Suede Shoes" een stapje naar voren kwam te zetten en zo de resterende vrije ruimte als dansvloer te benutten, en dit zo het ganse concert door.

Rhythm 'n Blues, blues, jump blues, een vleugje soul we kregen het hier allemaal in geschenkverpakking met aan zijn zijde een uitstekende giatrist Håkon Høye , Billy T aka William R. Troiani aan de basgitaar en Alexander Petterson aan de drums. Was het nu het met Bo Diddley gespeende "Anything is Better Than Nothing", "Framer John" of Jungle Bo" het ging er hier allemaal in als zoete koek en het dansen werd maar meer en meer intenser.

Ook met "I Need A Woman" wist hij iedereen hier op te zwepen en dan hadden we het enkel nog maar over het muzikale aspect. Prachtig was ook zijn versie van Freddie King's "What About Love" dat Joakim kwam op te dragen aan Nick Curran, die ondertussen ook al bijna 7 jaar er vanonder is gemuisd om boven te gaan meejammen. "Hold On To Me" komt uit zijn laatste album "Hold On" en zo draagt Joakim Tinderholt dit nummer met veel respect op aan "Arlette Martens"

Bij de eerste tonen van Jimmy Rivers' zijn "The Poor Side Of Town" kon ook ik me niet meer inhouden en placeerde ik ook een dansje op deze outstanding tearjerker van weleer. Nummers als "I Quit", "Number 9 Train" van Tarheel Slim of zij eigen nieuwe singel "Love Is A 4 Letter Word" het bewijs was gekleverd. Alle Diepenbekenaren en andere aanwezigen hadden deze Noor al van in het begin in hun armen gesloten wat een daverend applaus tot gevolg gaf, but J, you gotta do more! En de reprise kregen we dan nog met "Hillbilly Blues" en een waanzinnige "I Got Loaded" alsof Los Lobos en een Sean Costello hier kwamen meejammen. We are all loaded!

We zitten al aan het einde van deze 13de editie van "Hookrock Indoor" en voor de extra portie ambiance zorgen die van "Letz Zeppelin" voor. Jong en oud kennen zonder meer nummers als "Stairway To Heaven", "Whole Lotta Love", "Black Dog", "Good Times, Bad Times" en "Kashmir" die Robert Plant en Jimmy Page zowat onsterfelijk maakten. Met als vocaal uithangbord de Brit Michael Devlin, Berre Van Hoeylandt op gitaar, Levi Verheijen aan de basgitaar en keyboards en drummer Bruno Meeus zullen al de hits van deze iconische bands in OC Rooierheide hier in Diepenbeek zonder meer worden meegebruld.

Na een nerveuze soundcheck konden we dan eindelijk aan de afsluiter beginnen en penden ze met allezeggende "Rock 'n Roll". Het hoeft gezegd dat wanneer het de tribute bands betrof deze "Letz Zeppelin" ons in hogere sferen kwam te brengen. ook "Bad Dogs" en "Good Days Bad Days", yep dit was het. Stevige rock die door merg en been sneed met nummers als "Immigrant Song" en het donderende "Kashmir". Het merkwaardisgte op het podium was het gebruik van een "Theremine".

Ondertussen wijst de klok al over 01.00 en begint de vermoeidheid dan ook toe te nemen. Aan iedereen nog een fijne nacht gewenst et pour les Wallons, la même chose. What A Whole Lotta Love!!!

Voor de 16e editie van de grote broer van deze indoor moeten we gelukkig niet al te lang wachten want deze gaat door op 5 en 6 juli. Nog geen tickets? Haast je want er staat een begrenzer op het totaal en niemand wil toch Sugar Ray Norcia samen met Charlie Baty aka Little Charlie en Duke Robillard missen. En dan hebben we het nog niet over Zac Harmon, Texas Slim, Malford Milligan, Lil' Red, Vanja Sky en The Kokomo Kings. Maar ook met Belgische inbreng van o.a. "The Travellin' Blue Kings", "Extra Napkins", "The Rockolites" en de "One Time Blues Band". En met als sensationele afsluiter "The Revolutionairs". Een affiche om van te smullen!!!